Haar maag draaide zich om. Wie zou zulke vallen zetten? Jagers? Stropers? Ze wist niet zeker wat erger was. De gedachte dat ze hen tegen het lijf zou lopen terwijl ze verdwaald en alleen was, deed haar huiveren.
Ze draaide zich langzaam om, de bomen aftastend. Alles was stil, maar de stilte voelde nu anders – te zwaar. Het bos leek niet langer een ontsnapping. Het voelde als een val.