Seconden later kwam er een vrouw van in de vijftig met scherpe, opmerkzame ogen en grijzend haar in een knotje. Haar blik ging over Daniel voordat ze naar de puppy keek. Haar uitdrukking was onleesbaar. “Breng maar naar binnen,” zei ze, terwijl ze al naar de onderzoekstafel liep.
Daniel legde de puppy zo voorzichtig mogelijk neer en stapte achteruit om Dr. Monroe haar werk te laten doen. Ze onderzocht hem snel en fronste haar wenkbrauwen. Haar vingers gingen vakkundig over de gezwollen buik, toen naar het gezicht en wrikten de mond open om het tandvlees te controleren. Hoe dieper haar frons werd, hoe gespannener Daniel zich voelde.