Daniel ging rechterop zitten. “Wat is er? Wat is er?” vroeg hij, maar ze negeerde hem en draaide een nummer op de kantoortelefoon. Ze verlaagde haar stem, maar hij ving de woorden op: “Ja, ik heb hier onmiddellijk agenten nodig… Nee, hij lijkt het niet te weten… Ja, het past. Kom maar snel.”
De ogen van de receptioniste schoten naar hem toe, haar uitdrukking onleesbaar. Daniels huid prikte. Past? Past wat? Het gedrag van de dierenarts sloeg nergens op. Hij had alleen maar geprobeerd een zieke puppy te helpen, dus waarom belde ze de politie?