Vanuit het raam van de onderzoekskamer kon Daniel zien hoe de gedrongen agent Daniel een lange, beoordelende blik toewierp. Toen legde hij met een langzame, weloverwogen beweging zijn hand op zijn vuurwapen. Daniels adem stokte. De tweede agent – groter, jonger – verplaatste zijn gewicht onopvallend, zijn hand zweefde naar zijn handboeien.
Daniel voelde een scherpe steek van angst. Dit ging niet meer alleen om de puppy. Hij kon het zien aan hun lichaamstaal. De manier waarop ze naar hem keken. De manier waarop de jongere agent knikte nadat Dr. Monroe hem iets had toegefluisterd. Daniel spande zich in om hun gesprek op te vangen.