Daniels hart bonsde toen hij de koude lucht in stapte. Elke seconde voelde alsof het tegen hem werkte. De agenten waren komen opdagen met hun vragen en Dr. Monroe’s stilte was een oorverdovend signaal dat er iets niet klopte. Hij kon hier niet blijven, gevangen in een wachtkamer vol onzekerheid en achterdocht.
Zijn gedachten raasden over de bebloede rugzak, de vreemde puppy, het bos. Er waren te veel onbeantwoorde vragen en hij had er geen duidelijke verklaring voor. Als de politie het bewijs zou vinden, wat zou hij dan zeggen? Hij kon niet gewoon achterover leunen en wachten tot zij over zijn lot zouden beslissen.