Hij had twee keuzes: daar blijven zitten, weerloos, wachtend tot iemand zou beslissen of hij schuldig was aan iets wat hij niet begreep, of teruggaan naar het bos en zelf de waarheid aan het licht brengen. Hij moest bewijzen dat hij op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was geweest, maar hij had vooral antwoorden nodig, iets waarvan hij geloofde dat hij die niet van Dr. Monroe zou krijgen.
Op het moment dat Daniel weer op het bospad stapte, overspoelde een golf van onbehagen hem. De bomen doemden nu hoger op, het pad donkerder dan eerst. Hij nam zijn pas weer op en volgde zijn eerdere route. Zijn adem stokte in de koele avondlucht. Het bos voelde zwaarder aan, keek bijna naar hem.