En toen – daar was het weer. Een vaag geluid, dieper het bos in. Een geschuifel en toen het lage gerommel van een motor. Zijn hart schopte tegen zijn ribben. Hij was al zo ver gekomen en hij kon nu niet meer terug. Als hij antwoorden wilde, moest hij het risico nemen. Hij slikte hard, paste zijn houvast aan en haastte zich naar voren, het geluid volgend tot in de donkere diepte van het bos.
Het oneffen terrein maakte het moeilijker om bij te blijven, maar hij zette door, met bonzend hart. Het geluid was echt geweest – daar was hij zeker van – maar nu had het bos het in zijn geheel opgeslokt. Hij bewoog zich behoedzaam, zijn ogen scanden de duisternis tussen de bomen, zijn oren spitsten zich voor elke beweging. Maar er was niets.