Honden. Minstens een dozijn, misschien meer. Sommige opgerold in strakke ballen, te dun, hun ribben staken uit onder de gematteerde vacht. Anderen lagen stil, ademden nauwelijks. Zijn hart balde zich. Dit waren geen verloren huisdieren. Ze werden hier al god weet hoe lang gehouden. Hij zag verschillende diagrammen en grafieken aan de muur die spraken over de ‘perfecte’ hond.
Hij was foto’s aan het nemen van de hele beproeving toen een geluid buiten hem deed verstijven. Een laag gerommel, als van een draaiende motor. Zijn adem stokte. Er was hier iemand. Zijn blik ging naar een houten bureau in de hoek, bezaaid met verspreide papieren. Wat deze operatie ook was, die dossiers hadden de antwoorden. Maar hij had maar een paar seconden, misschien minder.