Ze sloten de monitoren opnieuw aan, plaatsten de infuuslijn en controleerden haar vitale functies opnieuw. Het meisje was in diepe slaap maar buiten levensgevaar. “Goed werk, team,” zei de chirurg, die al wegliep. Elena bleef nog even hangen, met één hand de deken over de arm van het kind strijkend. “Je bent nu veilig,” fluisterde ze, hoewel ze niet zeker wist voor wie ze het bedoelde.
Toen de baai stil werd, draaide Elena zich naar het glas. Valorian zat weer perfect stil, zijn ogen gericht op het kleine figuurtje binnenin. Zijn vacht was opgedroogd in stijve richels en zijn poten waren ruw van de kilometerslange natte weg. Elena vulde nog een kom en schoof die dicht tegen hem aan. “Rustig maar. Je bent nu op de thuisbasis,” mompelde ze.