Andere verpleegsters kwamen langs, sommige nieuwsgierig, andere sceptisch. “Heeft hij niet bewogen?” vroeg iemand. “Niet één keer in zes uur,” antwoordde Elena. “Hij is haar anker.” Een jonge bewoner grijnsde. “Die hond heeft een betere IC discipline dan ik.” Elena glimlachte vermoeid. “Hij heeft nachtdienst.” Valorian knipperde langzaam met zijn ogen, alsof hij zijn post onaangekondigd aanvaardde.
Tegen de ochtend rook de ER naar koffie en ontsmettingsmiddel, in plaats van regen en modder. Een paar rechercheurs arriveerden, notitieboekjes in de aanslag, vermoeide maar vriendelijke ogen. Ze namen het tafereel van het slapende meisje onder de witte lakens en de stille mastiff bij het glas in zich op. Ze wisselden de blik uit die mensen dragen als ze weten dat dit verhaal hen naar huis zal volgen.