Elena gaf eerst haar verhaal: hoe de hond binnen was gekomen met het bewusteloze kind, hoe hij had geweigerd te bewegen, zelfs toen de beveiliging het probeerde. Haar woorden waren afgemeten maar zacht. Ze noemde ook de kalmerende middelen en de blauwe plekken. “Weet je zeker dat hij alleen kwam?”
“Zo alleen als maar kan,” zei Elena. “Maar hij was niet verdwaald. Hij wist waar hij heen moest.” De jongere rechercheur, een vrouw, noteerde snel iets. “Honden volgen geur,” mompelde ze. “Ze volgen thuis.” Elena keek naar het glas, naar Valorians geduldige blik. “Zijn instinct voor het meisje heeft misschien net haar leven gered.”