Iemand haalde beveiligingsbeelden op. De korrelige video liet alles zien – de hond die door de deuren duwde, het meisje dat over hem heen viel, de paniek die overging in ontzag. Elena’s borstkas verkrampte toen ze ernaar keek. De rechercheurs leunden dichterbij. “Kijk eens aan,” mompelde er een. “Recht op de nood af. Geen aarzeling.”
Ze beloofden updates voordat ze weggingen: vingerafdrukken, databases van vermiste kinderen, alles wat een naam kon verbinden aan het kleine gezicht achter het glas. Elena keek toe hoe ze nummers noteerden, bewijszakken in hun zakken staken en hun jassen rechthielden. Ze had de politie al duizend keer zien komen en gaan, maar nog nooit met een zaak die zo persoonlijk aanvoelde.