De mastiff volgde hen door de gang, stil maar gebiedend. Beveiliging probeerde hem de weg te versperren; hij gaf een diep gebrom dat Elena’s ribben deed trillen. “Laat hem blijven,” zei ze streng. “Hij heeft haar binnengebracht. Misschien is hij wel haar huisdier.” De bewakers aarzelden, maar de hond niet. Hij bleef in de buurt en wendde zijn blik nooit af van de brancard.
In de traumazaal kwamen de monitoren tot leven. Elena’s handen bewogen instinctief: zuurstof, vitale functies, dekens. De polsslag van het meisje was zwak maar stabiel. Haar mond opende zich kort om te fluisteren: “Hond…vriend.” Vingervormige blauwe plekken bloeiden op haar arm. Buiten het glas stond de mastiff, het raam beslaand met elke zware ademhaling.