De dierenbescherming arriveerde twintig minuten later, nieuwsgierig en voorzichtig. Ze scanden de nek van de hond op een chip. Maar er was niets. “Geen ID. Geen halsband,” zei er een. “Waarschijnlijk een zwerver.” Elena draaide zich om van de monitors en zei: “Misschien heeft de politie hem nodig. Hij kan blijven tot ze komen,” zei ze zacht. “De man keek weg. “Ja. Ik denk dat hij dat wel kan.”
Iemand mompelde dat honden niet in de buurt van de IC mochten komen. Elena keek niet op. “Hij blijft bij het glas,” zei ze. “Laat hem maar.” Er was geen ruimte voor discussie in haar toon. Ze had honderden spoedgevallen gezien, maar nog nooit een die op vier poten aankwam, doorweekt en hijgend, met zoveel toewijding in zijn ogen.