De eerste echte dreiging verscheen op een avond bij het hek. Een magere hond bewoog zich wankel langs de rand van het terrein, zijn ribben waren te zien en hij liep onregelmatig. Vanessa kon niet zeggen of hij ziek, hondsdol, verwilderd of gewoon wanhopig was.
Betty stopte met lopen. Ze rende niet terug naar het huis en riep niet. Ze bevroor waar ze stond, haar handen naar binnen gekruld, haar adem oppervlakkig maar beheerst. Een schreeuw leek op haar lippen te blijven hangen.