Betty begon in haar ogen te kijken, al was het maar kort. Een blik. Een pauze. Er was iets tussen hen voordat ze weer wegkeek. Het was onmiskenbaar dat Betty vooruitging.
Toen er bezoek kwam, bleef Betty langer in de kamer. Ze zat naast Scooby, haar handen rustten tegen zijn vacht, haar ademhaling was rustig, zelfs toen onbekende stemmen de ruimte vulden.