Toen pauzeerde Betty. Het tellen stopte. Ze draaide haar hoofd naar de bomen en luisterde. Vanessa volgde haar blik en zag beweging bij de wortels – iets kleins, in zichzelf gevouwen. Toen Betty neerknielde, begreep Vanessa dat dit helemaal geen onderbreking van de routine was, maar het begin van iets nieuws.
Het was een kleine, bibberende pup. Betty greep er niet meteen naar. In plaats daarvan ging ze naast hem zitten en vouwde haar benen zoals ze altijd deed als de grond onzeker aanvoelde. Vanessa hield haar adem in, verwachtte dat het dier zou terugdeinzen of weg zou krabbelen.