Hij ging recht op Betty af. Hij stak zonder aarzelen het erf over, ging door de open deur en stopte voor haar alsof er nooit een andere uitkomst in zijn hoofd had bestaan.
Scooby ging aan haar voeten liggen en werd stil. Niet onderdanig. Niet angstig. Gewoon aanwezig. Het alarm ging buiten door, maar in de kamer vernauwde de wereld zich tot ademhaling en gewicht en stilte.