De pup deed geen van beide. Hij bleef waar hij was en keek naar Betty. Zijn ademhaling kwam gelijk met die van haar. Hij jankte niet en ontblootte zijn tanden niet. Hij bleef gewoon stil liggen, alsof hij begreep dat stilte de veiligste reactie was.
Na een lang moment trok Betty haar jas uit. Ze bewoog voorzichtig, weloverwogen, en legde het over het dunne lichaam van de pup. Haar handen trilden een keer en stabiliseerden zich toen. De pup verzette zich niet. Hij nestelde zich in de warmte alsof hij die herkende.