Toen Betty hem optilde, stapte Vanessa instinctief naar voren, klaar om haar tegen te houden. Maar Betty hield de pup met onverwachte zekerheid vast. Ze paste haar greep een keer aan en begon terug naar het huis te lopen zonder achterom te kijken.
Vanessa volgde, haar onbehagen groeide met elke stap. De pup was te mager. Te stil. Zijn ribben drukten zichtbaar tegen zijn huid. Ze vroeg zich af hoe lang hij al in de steek was gelaten en of hem mee naar huis nemen een vergissing was waar ze snel spijt van zou krijgen.