In de kerk en op de markt waar ze haar lekkernijen uitdeelde, was ze altijd bescheiden. “Oh, die schavuiten houden me scherp,” grinnikte ze, terwijl ze sympathieke buren vertelde. “Ik denk dat het gewoon de manier van de jeugd is. Ach, het is maar de tuin. Een goede oefening voor mij om hem goed te onderhouden.”
Als Magnolia hoopte dat haar goede humeur hen zou beschamen, zagen de tieners haar stilzwijgen aan voor een vrijbrief. Toen ze open en lege snackzakjes in haar tuin achterlieten, zuchtte ze en raapte ze zelf op. Buren schudden hun hoofd bij haar zachtaardigheid, sommigen verbaasden zich over haar vriendelijkheid en anderen maakten haar belachelijk.