Als buren langskwamen, was ze altijd vriendelijk. Als ze er rechtstreeks naar vroeg, zei ze liefjes handenwringend: “Ik maak me wel zorgen over kattenkwaad, maar ik ben maar een oude vrouw.” “Gelukkig heb ik geleerd om bezig te blijven. Misschien leren zij ook van mijn ijver.” Haar toon trilde van onschuld en verhulde alle andere bedoelingen.
Al snel nam het vandalisme toe. Elke vrijdag, misschien om het weekend te markeren, voerden de jongens iets grootser op: krijttekeningen op de houten vloeren en muren van huizen, of vuilnisbakken die midden op straat werden neergegooid. Buren fluisterden: “Deze jongens zijn een bedreiging.” Toch verzorgde Magnolia haar rozen en plukte ze rustig munt alsof niets haar ritme kon veranderen.