Even later merkte ze echter dat de vrolijkheid verdwenen was. De jongens noemden het jongetje grove bijnamen en hij zag er hulpeloos en bedroefd uit. Zijn kleine, verfrommelde gezicht had voor hen het teken moeten zijn om te stoppen, maar de pestkoppen gingen door. Net toen ze besloot om in te grijpen, rende het jongetje weg, de tranen stroomden over zijn gezicht.
Magnolia keek nog een tijdje toe, om er zeker van te zijn dat geen van de oudere jongens hem volgde. Toen sloot ze haar raam, diep in gedachten. Plotseling ging het niet meer alleen om haarzelf. Ze realiseerde zich dat als ze het zo liet, deze jongens veel schade konden aanrichten in hun pogingen om “cool” te zijn.