Sommige jongens gaven inmiddels toe dat Magnolia hen verontrustte. Malik mompelde: “Ze is te kalm. Mijn oma zou flippen.” Connor wimpelde hem af, maar zelfs hij was er niet immuun voor. Zijn borstkas verkrampte soms als hij haar schommelstoel zag wiegen zonder wind. Hij zei tegen zichzelf dat het niets was, alleen het krakende meubilair van een oude vrouw.
Het koor van buren werd bitter. “Ze laat ze gewoon begaan,” mompelde mevrouw Phelps. “Daarom gaat het steeds slechter met ze.” Maar achter hun gefluister ging ook verwarring schuil, want de meer liefdadige onder hen bewonderden ook het geduld van de oude vrouw.