De jongens schepten op over hun meesterschap en heersten over de doodlopende straat als onbetwiste koningen. Toch kroop de twijfel er ook in. Trevor schrok een keer toen hij ’s avonds laat het gordijn van de oude Mag dacht te zien trillen. Een van de jongeren vermeed de groep nu soms, mompelde excuses, voelde dat hun spelletjes grenzen hadden overschreden die ze beter niet konden overschrijden.
Toch brandde Connor van trots. Voor hem was waaghalzerij hoe je je moed en waarde bewees. “De volgende keer,” zei hij, “breken we bij haar in. Wat gaat ze doen, ons doodknuppelen?” Zijn gelach weerklonk, zijn onbehagen nauwelijks verhullend. Achter hun branie gaf niemand toe dat de gedachte aan haar salonlicht hen verontrustte.