Maar ondanks alles ging Magnolia gewoon door met notities maken, bakken en liedjes neuriën op vreemde uren. De buurt balanceerde tussen medelijden en verwarring. De tieners grijnsden harder, maar het lachen haperde sneller. Onder dit alles groeide een gestaag toenemende spanning, als het aftellen naar een onweersbui.
Het breekpunt kwam laat op een zaterdag. Stoom krulde uit het open raam van Mag en dreef als een sirenenzang over de straat. De jongens dromden samen in de buurt en keken toe hoe ze een gouden dienblad met koekjes op de brede vensterbank schoof. Neuriënd draaide ze zich om, hen achterlatend om het lot te tarten.