De jongens noemden haar “Mag” of “Mags” en deden alsof ze een buiging maakten. Ze haalden perziken uit haar boom terwijl ze binnen potten stond te wassen. Vaak kwamen de schillen als slurpende klappen op haar welkomstmat terecht. Magnolia zette haar pot neer en ruimde de mat schijnbaar onverstoord op.
Dat ze nooit terugschreeuwde, was nog het vreemdste. Ze keek gewoon toe met haar rustige blauwe ogen, niet dreigend of schreeuwend. Ze deed alsof niets haar van haar stuk kon brengen. Misschien dat die stilte hen het meest woedend of bedreigend maakte.