Maar zelfs toen ze het schreef, twijfelde ze aan zichzelf. Hij was nooit sentimenteel geweest, nooit iemand voor gebaren. Toch kon ze de gedachte niet van zich afschudden. Kon schuld iemand zo veranderen? Ellen staarde naar de lijst tot de namen vervaagden. Geen van hen sloeg nog ergens op.
In haar huis heerste de gebruikelijke stilte. Sam’s kamer bleef onaangeroerd: modelauto’s op de plank, een onafgemaakte puzzel op het bureau. Ze stond in de deuropening van haar zoons kamer en dacht aan hoe David erop had gestaan om alles in dozen te doen. Ze had geweigerd. Dit was alles wat ze nog van haar zoon had.