Lucas verhief zijn stem niet. Dat hoefde ook niet. Het voelde alsof de keuken zijn adem inhield toen hij vroeg: “Was mam wel belangrijk voor je?” Zijn vader keek op van zijn koffie en knipperde een keer. De stilte zei meer dan welk antwoord dan ook.
Marks gezicht verhardde. “Als je het hier zo haat, ga dan weg.” De woorden kwamen er vlak uit, als een deur die zonder waarschuwing wordt dichtgeslagen. Lucas deinsde niet terug, maar er knapte iets in hem. Hij draaide zich om voordat iemand het kon zien – hij liep langs Dana’s grijns, door de hal en de nacht in.
Het licht van de veranda zoemde achter hem toen Lucas de kou in stapte. Hij wist niet waar hij heen ging, alleen dat hij niet kon blijven. Zijn borst brandde, niet van woede maar van de pijn van het ongezien zijn. Hij bleef lopen tot de huizen vervaagden en de straatverlichting plaats maakte voor grafstenen.