“Je liet Dana bij je intrekken alsof het niets was. Ze gooide mama’s favoriete mok weg. Zei dat het ‘oud’ was Ik mag geen bloemen naar het graf brengen. En jij zit daar maar. Alsof het allemaal niets uitmaakt.” Nog steeds geen antwoord. De stilte knaagde aan Lucas. “Je huilde niet eens op de begrafenis.” Dat drong eindelijk tot hem door. Zijn vader draaide zich om, met harde ogen. “Genoeg.”
“Nee, dat is het niet,” snauwde Lucas. “Ik woon in een huis vol met haar spullen en niemand praat over haar. Het is alsof ze wordt uitgewist. Is dat wat je wilt? Haar helemaal vergeten?” Zijn vaders stem was laag maar scherp. “Denk je dat ik het niet voel? Dat ik niet ook pijn heb?” Lucas schudde zijn hoofd. “Je gedraagt je niet zo. Je bent gewoon… weg.