Je laat Dana het overnemen alsof zij de enige is die er nu toe doet. En ik moet daar doorheen lachen?” Zijn vader staarde hem een lange seconde aan en zei toen: “Als je het hier zo haat, ga dan weg.” De woorden sloegen in als ijswater. Lucas deinsde achteruit, zijn hart klopte in zijn oren. Hij ging niet in discussie. Hij huilde niet.
Hij draaide zich om en liep de garagedeur uit, de straat in, langs flikkerende lantaarnpalen en luiken, tot zijn benen hem naar de enige plek brachten die nog als de hare aanvoelde. Het hek van de begraafplaats kraakte toen Lucas het opendeed, het roestige metaal kreunde van protest. Een bittere wind sneed door de bomen en de lucht beet in zijn wangen.