Ze plukte voorzichtig bloemblaadjes van een kleine tros wilde bloemen die aan de voet van de boom groeiden. Haar donkere haar was naar achteren getrokken in een losse vlecht, haar jasje bezaaid met kleurrijke vlekken. Naast haar lagen een paar geplukte bloemen, zorgvuldig gerangschikt. Lucas aarzelde. Hij draaide zich bijna om. Ze keek op bij het geluid van zijn voetstappen.
Haar blik landde op hem, zacht en onbewogen. Toen, bijna als een reflex, gaf ze een klein knikje – een uitnodiging, geen verontschuldiging – en keerde terug naar haar bloemen. Lucas stapte dichterbij. Hij herkende het graf meteen – dat van zijn moeder. Er waren een paar verse madeliefjes gelegd naast de bloemen die hij vorige week had meegenomen. Hij schraapte zijn keel.