“Zijn die voor haar?” vroeg hij zachtjes, terwijl hij naar de bloemen knikte. Ze keek weer op. “Zoiets,” zei ze. “Mijn vader heeft ze gebracht. Hij ging terug naar de auto, maar ik wilde er nog een paar plukken.” Lucas knipperde met zijn ogen. “Kende je vader haar?” “Ik denk het wel,” zei ze, terwijl ze opstond en haar knieën afborstelde.
“Hij zei dat hij een tijdje geleden iets over haar in de krant had gezien. Hij zei dat hij haar kende voordat ik geboren was.” Lucas fronste zijn wenkbrauwen en keek naar de rand van het kerkhof, waar een zilveren sedan stationair draaide bij de ingang. Een man stond er nu buiten, met één hand op het dak, de rijen stenen aftastend.