Lucas voelde een vreemde ruk in zijn maag. De man stapte naar voren, loensde naar hen. En toen begon hij te lopen. De man met het rode haar kwam dichterbij en liep langzaam maar gestaag over het grindpad. Lucas keek toe hoe hij dichterbij kwam, zijn hart ging sneller kloppen zonder te weten waarom. Emilia merkte het op. Ze volgde Lucas’ blik en zei toen: “Dat is mijn vader.”
De man bereikte hen, zijn stappen rustig op het grind. “Hé, liefje,” zei hij en hij schonk Emilia een zachte glimlach. Zijn stem was kalm, stabiel. “Ben je klaar met bloemen plukken? Het wordt tijd dat we gaan, we willen niet te laat komen voor het eten. Je moeder wacht op ons.” Emilia knikte en wierp toen een blik tussen haar vader en Lucas. “Ik vertelde hem net dat je Evelyn kende.”