“Het wordt echt koud,” zei ze zachtjes. “Heb je zin om langs te komen? We hebben chocolademelk.” Lucas aarzelde. Hij keek naar Daniel, die niets zei, alleen maar een klein knikje gaf, bijna alsof hij de beslissing helemaal aan hem overliet. “Natuurlijk,” zei Lucas uiteindelijk. “Oké.”
Ze liepen over de smalle weg en een kort stenen pad op naar een klein geel huis met blauwe luiken en windgongen die zacht rinkelden in de wind. De veranda rook vaag naar kaneel en dennen. Emilia opende de deur zonder te kloppen. “Mam?” riep ze. “We zijn thuis!”