Hij pauzeerde, alsof hij aan het beslissen was hoeveel hij zou zeggen. “Ze verliet de stad plotseling,” ging Daniel verder. “Geen waarschuwing, geen uitleg. Gewoon… weg. Ik hoorde niets meer van haar. Ik dacht dat het voorbij was, en misschien was dat hoe ze het wilde. Ik respecteerde dat. Maar ik bleef me afvragen waarom ze echt wegging.” Hij pauzeerde en keek naar de bloemen die hij net had neergelegd.
“Vorig jaar zag ik haar overlijdensbericht online. Alleen een foto. Een korte beschrijving. Er stond niet veel in. Maar het raakte me harder dan ik had verwacht. Ik heb er toen aan gedacht om hierheen te komen, maar dat heb ik niet gedaan. Ik dacht dat het misschien niet mijn plek was.” Daniel keek weer op en ontmoette dit keer Lucas’ ogen. “Maar vandaag… toen ik je hier zag staan, klikte er iets. Je gezicht. Je haar.”