Hij ademde uit en kwam zichtbaar tot rust. “Ik weet dat het gek klinkt. Ik ben hier niet naar op zoek gegaan. Maar de timing… je leeftijd… het klopt allemaal. En toen ik naar je keek, zag ik niet alleen Evelyn. Ik zag… mezelf. Te veel van mezelf.” Lucas’ uitdrukking veranderde niet, maar zijn lichaam spande zich. “Ik weet niets zeker,” zei Daniel zacht. “Maar als er ook maar een kans is…”
Hij aarzelde en maakte toen de zin af die hem zwaar op de maag had gelegen: “Ik denk dat ik misschien je vader ben.” De woorden vielen als een steen in een stilstaande vijver. Lucas deed een stap achteruit. Hij struikelde niet, maar dat had hij net zo goed wel kunnen doen. Zijn hele lichaam voelde alsof het verschoven was, gedesoriënteerd door de zwaartekracht. “Wat?” Zijn stem kwam nauwelijks boven een fluistering uit.