Daniel hield voet bij stuk. “Je moeder heeft het me nooit verteld. Ik wist niet eens dat ze zwanger was toen ze wegging. Ik probeer niets van je af te pakken. Of van Mark. Maar ik moet het weten.” Lucas’ stem was laag maar trilde. “Dus alles wat ik dacht te weten over mijn familie… is misschien nep?” Daniel schudde zijn hoofd. “Nee. Niet nep. Maar misschien… onvolledig.”
Lucas staarde hem aan, oppervlakkig ademend. “Ik moet met mijn vader praten.” Daniel deed een stap naar voren. “Lucas-” Maar Lucas trok zich terug. “Niet doen.” En zomaar draaide hij zich om en liep het pad af, het grind knisperend onder zijn voeten, elke stap sneller dan de vorige. Emilia riep zachtjes, maar hij keek niet om.