Hij sprak een hele tijd niet. “Ik wist het niet,” zei hij uiteindelijk, bijna fluisterend. “Lucas, ik zweer het je, ik had er geen idee van dat ze nog met hem praatte. Ik wist van hem, ja. Van vroeger. Maar ik dacht dat dat voorbij was toen we bij elkaar kwamen.” Lucas haalde trillerig adem, de hitte in zijn borst doofde uit tot iets zwaarders. “Waarom zou ze het je niet verteld hebben?”
“Ik weet het niet.” Zijn vader schudde zijn hoofd, zijn ogen ver weg. “Je moeder deed niet geheimzinnig. Meestal niet. Maar ze was… soms ingewikkeld. Vooral als het over het verleden ging.” Net op dat moment klonk Dana’s stem van achter hen, scherp en te luid. “Oh, geweldig. Dus hij is nu niet eens je zoon?” Ze draaiden zich allebei om.