Lucas kwam op een dag thuis en vond een foto van hem en Dana – slechts één keer genomen op een herfstmarkt – ingelijst naast de bank, terwijl de foto van hem als baby in de armen van zijn moeder naar een plank in de gang was verhuisd, nauwelijks zichtbaar achter een stervende varen. Dana zei altijd de juiste dingen. “Je bent zo’n goede jongen.”
“Je moeder zou zo trots op je zijn.” “Je helpt je vader meer dan je denkt.” Maar er zat een gewicht achter haar woorden, een stille druk die Lucas het gevoel gaf dat hij constant aan het koorddansen was. Alsof als hij ook maar één keer uitgleed, alles in duigen zou vallen. De regels kwamen daarna. Geen bloemen meer voor het graf-“ze zijn duur en ze kan ze toch niet zien”