Niet meer slapen met het licht in de gang aan-“je bent geen baby, Lucas.” Ze vertelde hem dat hij moest stoppen met schrijven in zijn notitieboekje. “Verdrietdagboeken zijn gewoon een manier om vast te blijven zitten.” Toen, op een avond tijdens het avondeten, zei Dana iets dat hem helemaal uitholde. “Weet je, het is bijna een jaar geleden. Ik denk dat je moeder zou willen dat je het nu loslaat.”
Lucas antwoordde niet. Hij huilde niet. Hij deinsde zelfs niet terug. Hij staarde gewoon naar het bord voor hem en knikte één keer, zoals ze van hem verwachtte. Maar later die nacht lag hij wakker in het donker, zijn kussen vastgrijpend tot zijn knokkels pijn deden en hij wilde niet huilen. Hij faalde. De tranen kwamen hard, stil en scherp, en weken in de matras als geheimen.