De geur van koffie dreef uit de kombuis, vermengde zich met de gerecyclede lucht en herinnerde Carole aan de lange uren die deze vlucht nog zou duren. Ze maakte mentale aantekeningen van de acties van de jongen – de manier waarop hij uit het raam keek, dan snel een blik rond de cabine wierp en het nerveuze getik met zijn voet. Deze kleine details vielen Carole op en gaven aan dat niet alles in orde was.
Terwijl ze de drankkar door het gangpad duwde, bleef ze blikken werpen op de jongen, probeerde zijn blik te vangen en hem een geruststellende glimlach te schenken. Ze stond klaar om te handelen, om hulp te bieden of gewoon een luisterend oor, zodra ze een opening zag. Haar vastberadenheid was duidelijk, ondersteund door een mix van bezorgdheid en een vleugje hoop dat ze een verschil kon maken.