Na bijna twee uur wachten zag Carole eindelijk haar kans toen de vrouw naar het toilet ging. Carole greep haar kans en verzon een snel excuus om de jongen te benaderen. Ze wendde zich tot haar collega: “Hé, kun je even voor me invallen? Ik zag dat de jongen zijn kleurboek liet vallen. Ik geef het even terug, oké?” Haar collega knikte, onbewust van Carole’s onderliggende motief, en Carole zag dat als groen licht om discreet bij de jongen te gaan kijken.
Carole haalde rustig adem, pakte een kleurboek uit de voorraad in het vliegtuig en liep met een nonchalante houding naar de jongen toe. Toen viel haar pas echt op wat haar eerder was opgevallen: de jongen maakte eigenaardige handgebaren. Precies zoals ze hem eerder had zien doen, net toen ze aan boord van het vliegtuig gingen en de vrouw bezig was met het opbergen van hun bagage in de bagagevakken. Nu herhaalde hij deze gebaren. Het leek alsof hij met zijn handbewegingen iets probeerde over te brengen..