Op het moment dat de jongen merkte dat Carole dichterbij kwam, werden zijn ogen verbaasd groot en richtte hij zijn blik snel weer op het raam. “Hallo,” begon Carole, terwijl ze probeerde vriendelijk te klinken. “Ik heb een leuk kleurboek voor je meegenomen, als je geïnteresseerd bent.” Maar de jongen reageerde helemaal niet; hij keek niet eens Carole’s kant op.
Carole wist dat ze niet veel tijd had en legde snel het kleurboek en de potloden op het dienblad van de jongen. “Als je ook maar iets nodig hebt, zwaai dan even, oké? Ik ben achteraan,” bood ze zachtjes aan, om hem een gevoel van veiligheid en warmte te geven. Haar ogen bleven op hem rusten, op zoek naar een teken van reactie of troost in zijn reactie. Maar terwijl ze hoopte de kloof te overbruggen, zag Carole vanuit haar ooghoek iets bewegen.