Carole zei snel: “Ik dacht dat hij de kleurboeken wel leuk zou vinden,” met een nerveuze glimlach naar de vrouw. Zonder op een antwoord te wachten, trok ze zich terug naar de bemanningsruimte, haar hart ging tekeer. Vanaf haar nieuwe uitkijkpost bleef ze de jongen en de vrouw observeren en zorgde ze ervoor dat ze op een veilige afstand bleef om geen argwaan te wekken.
Ondanks de tegenslag verslapte Carole’s aandacht niet. Ze merkte op hoe de jongen zijn mysterieuze handbewegingen hervatte als de aandacht van de vrouw ergens anders was – verdiept in een boek of starend uit het raam. Deze bewegingen waren niet willekeurig; ze waren opzettelijk, bijna als een stille taal die alleen hij sprak. “Probeert hij me iets te vertellen? Vroeg Carole zich af, haar instinct vertelde haar dat er meer achter deze signalen zat dan je op het eerste gezicht zou zeggen.