Na het formuleren van hun plan hervatten Carole en Joanne hun taken met verhoogde waakzaamheid. Carole’s hart klopte van verlangen om te helpen, maar ze begreep ook de noodzaak van geduld. Ze besloot te wachten, te observeren en in actie te komen als het moment daar was. Ze besefte niet dat dat moment eerder zou komen dan verwacht..
Plotseling werd de stilte van de vlucht verbroken door de luide schreeuw van de jongen. Het sneed door het lawaai van de motor en het rustige gepraat van de passagiers. Carole viel Joanne op. In dat korte moment knikte Joanne, haar uitdrukking veranderde van sceptisch naar overtuigd. Het was alsof de schreeuw van de jongen alle twijfels over Carole’s zorgen had weggenomen.