De officieren naderden de jongen en zijn voogd, hun uitdrukkingen onleesbaar. De ogen van de vrouw verwijdden zich toen ze voor haar tot stilstand kwamen, hun gezaghebbende aanwezigheid wierp een schaduw over de krappe ruimte. “Neem me niet kwalijk, mevrouw,” sprak een van de agenten, met een stem die een mengeling was van vastberadenheid en respect. “We moeten u en de jongeman spreken.”
Zijn woorden sneden door de spanning heen en eisten de aandacht op van elke passagier binnen gehoorsafstand. De ogen van de vrouw sperden zich verbaasd open toen de agenten voor haar stopten, hun aanwezigheid doemde groot op in de kleine ruimte. Haar handen trilden lichtjes aan haar zijden en verraadden haar nervositeit terwijl ze naar antwoorden zocht. “Is er iets mis?” waagde ze, haar stem gekleurd door onzekerheid.