Te midden van de commotie steeg de stem van de vrouw op in protest, doorspekt met een mengeling van verwarring en opstandigheid. “Hij hoort bij mij! Er is een vergissing gemaakt!” hield ze vol, haar woorden weerkaatsten tegen de kajuitmuren. Carole en haar bemanning wisselden onzekere blikken, hun eerdere vastberadenheid nu getint met twijfel. Was dit wel de juiste manier van handelen? Vroeg Carole zich af, haar blik gericht op het tafereel dat zich ontvouwde met een mengeling van bezorgdheid en vastberadenheid.
Niet afgeschrikt door de intensiteit van het moment, de vrouw snel pakte haar identificatie uit haar tas, haar vingers bewegen met geoefende precisie. Vastberaden overhandigde ze de documenten aan een van de agenten, met een rustige stem ondanks de onderliggende urgentie. “Ik weet niet wat er aan de hand is,” begon ze, haar woorden doorspekt met een vleugje bezorgdheid. “Maar als het gaat om wat er eerder is gebeurd, kan ik het uitleggen.”