De officieren naderden de man en de vrouw, hun uitdrukkingen onleesbaar. De ogen van de man verwijdden zich toen ze voor hem tot stilstand kwamen, hun gezaghebbende aanwezigheid wierp een schaduw over de krappe ruimte. “Neem me niet kwalijk, meneer,” sprak een van de agenten, met een stem die een mengeling was van vastberadenheid en respect. “We moeten u en deze vrouw spreken.”
Zijn woorden sneden door de spanning heen en eisten de aandacht op van elke passagier binnen gehoorsafstand. Enkele ogenblikken eerder nipte de man nog van zijn biertje, achterovergeleund in zijn stoel met een air van nonchalante onverschilligheid. Maar toen de agenten voor hem stopten, veranderde zijn houding dramatisch. Zijn ogen, die eerst ontspannen waren, sperden zich nu verbaasd toe, net als de plotselinge spanning die de ruimte om hem heen vulde. De ontspannen greep op zijn bier werd strakker en zijn houding recht, een mengeling van nervositeit en defensiviteit nam de overhand.