Zijn handen, die eerst rustig naast hem hadden gelegen, trilden nu lichtjes en verraadden zijn plotselinge bezorgdheid terwijl hij naar begrip zocht. “Is er iets mis?” waagde hij, zijn stem gekleurd door onzekerheid. De blik van de officier bleef onwrikbaar terwijl hij antwoordde: “Dat moeten we buiten het vliegtuig bespreken, meneer.” Zijn toon duldde geen tegenspraak en bracht een gevoel van urgentie over dat geen ruimte liet voor twijfel.
Ondertussen zweeg de vrouw, haar ogen schoten tussen de agenten door en weerspiegelden een mengeling van angst en verwarring. Een vrouwelijke officier stapte naar voren en legde haar hand zachtjes op de schouder van de vrouw als teken dat het tijd was om in actie te komen. Na een moment van aarzeling knikte de vrouw lichtjes en stemde in met de onuitgesproken instructie van de officier. Met dat knikje liet ze zien dat ze begreep dat de agent er was om te helpen en voelde ze zich een beetje veiliger in de wetenschap dat ze naar een veiligere plek werd gebracht.